Transportbedrijven die gevaarlijke stoffen vervoeren, moeten een veiligheidsadviseur aanstellen voor advies, controle en rapportage. Een jaarrapport toont naleving aan de ILT (Inspectie Leefomgeving en Transport) en verzekeraars. Erik: ‘Ik had al een ADR-diploma, maar vond het zo’n interessant onderwerp dat ik er meer over wilde leren. Ik ben daarna gaan onderzoeken hoe ik deze kennis kon vermarkten en zag een gat in de markt bij de kleine transportondernemer. Jongens met één auto zitten niet te wachten op grote instanties, die willen liever persoonlijk contact en korte lijntjes.’
Erik werkt ook niet met opzegtermijnen. ‘Ik bel elk jaar met de vraag of je me nodig hebt. Als je wil dat ik kom, dan kom ik. Soms stopt een bedrijf met gevaarlijke stoffen rijden en bellen ze me een paar jaar later toch weer op. Zo werk ik het liefste.’
Naar eigen zeggen kwam Erik ‘op het juiste moment de juiste mensen tegen’. Hij werd gevraagd om les te geven over gevaarlijke stoffen aan andere chauffeurs, waarna hij zich inschreef als opleider bij het CBR om zo ADR-certificering te kunnen verzorgen. Met zijn kennis en ervaring biedt Erik ‘the best of both worlds’. Als chauffeur heeft hij een meerwaarde omdat hij de wetgeving goed kent, als docent omdat hij de praktijk goed kent.
Na zichzelf tweeënhalf jaar te verhuren als chauffeur, kreeg hij de kans om het transport te verzorgen voor een bedrijf waar hij als veiligheidsadviseur werd ingehuurd. Erik besloot van zijn spaargeld een eigen auto te kopen die goedgekeurd is voor het transport van gevaarlijke stoffen. ‘Niet veel later kon ik van iemand een zeecontainertrailer overnemen. Deze klant reed vuurwerk en stopte met zijn diensten, dus die nam ik ook over. Alles verloopt steeds heel organisch.’
Gemiddeld rijdt hij nu twee à drie dagen in de week, is hij één dag opleider en één dag veiligheidsadviseur. Is er geen animo voor een opleiding of cursus, dan gaat Erik ‘gewoon’ een dag extra rijden.
‘Er is nog veel onwetendheid in de markt’
Vrij nieuw in transportland is de regelgeving rondom lithiumbatterijen, die je vindt in elektrische auto’s en mobiele stroompakketten. Erik: ‘Er geldt een vrijstelling van een ADR-certificaat wanneer de batterij verbonden is aan het voertuig, maar als je hem los vervoert, heb je te maken met regelgeving. Die is complex en verschilt per kwaliteit van de batterij. Je hebt écht een veiligheidsadviseur nodig die hierbij helpt.’
Bovendien krijgt elke transportondernemer die iets met batterijen doet binnenkort te maken met nieuwe wetgeving. ‘Nu mag je batterijen nog in een magazijn bewaren, straks dien je brandwerende schotten, sprinklerinstallaties en brandmeldsystemen te realiseren. Dat zijn hoge kosten die iedereen zo ver mogelijk voor zich uit wil schuiven, maar waarmee bedrijven echt te maken krijgen. En dan hebben we het nog niet gehad over elektrisch rijden, laadpalen en stroomaansluitingen. Er is nog veel onwetendheid in de markt.’
Elektrische vrachtwagens
Voor de kleine transportondernemer ziet Erik ook een gevaar in de opkomst van elektrische vrachtwagens. ‘Een elektrisch voertuig wordt de komende tien tot vijftien jaar aanzienlijk goedkoper in kostprijs dan een dieselvoertuig. Persoonlijk parkeer ik mijn vrachtauto op een openbare plek. Daar is geen laadpaal en die gaat er ook niet zomaar komen. Tegenover bedrijven met een eigen pand, eigen zonnepanelen en de mogelijkheid om te investeren in megabatterijen, wordt het straks heel lastig.’
Eriks advies voor andere jonge ondernemers is dan ook: investeer niet te kortzichtig. ‘Kleine ondernemers moeten nu al nadenken over hoe ze het straks gaan aanpakken als ze op bepaalde plekken niet meer kunnen komen zonder elektrische auto. Of niet kunnen rijden voor de prijs die geboden wordt. Kijk breder. Ga je investeren in een nieuwe wagen of ga je op zoek naar nevenactiviteiten? En houd voor ogen dat een vrachtwagen uiteindelijk gewoon een machine is die productief moet zijn. Ik zie soms ondernemers met een prachtige auto met alles erop en eraan, met een prijs die ze nooit zullen terugverdienen. Kijk praktisch, reken door en laat je niet gek maken door een verkoper.’
Dit artikel is geschreven voor het KTO Magazine 2024. Auteur: Femke Radder
